یک شبی مجنون نمازش راشکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آنشب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خارم کرده ای    
برصلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای
وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی
دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق دلخونم نکن
من که مجنونم تو مجنونم نکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم
این تو و لیلای تو من نیستم

گفت ای دیوانه لیلایت منم
دررگ پنهانو پیدایت منم

سالها با جور لیلا ساختی
من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم
صدقمار عشق یکجا باختم

کردمت آواره صحرا نشد
گفتم عاقل می شوی امانشد

سوختم درحسرت یک یاربت
غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز وشب اوراصدا کردی ولی
دیدم امشب بامنی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر می زنی
در حریم خانه ام در می زنی

حال این لیلا که خارت کرده بود
درس عشقش بی قرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم
صدچو لیلا کشته در راهت کنم

تقدیم به همه ی عاشقا ....

اگر عشق نبود
به کدامین بهانه می گریستیم و می خندیدیم؟
کدام لحظه ی نایاب را اندیشه می کردیم؟
و چگونه عبور روزهای تلخ را تاب می آوردیم؟
آری بی گمان پیش از اینها مرده بودیم…

اگر شکستن قلب و غرور صدا داشت
عاشقان سکوت شب را ویران می کردند

مي خواهم عشق را بنويسم اما چگونه؟

مي خواهم عشق را بخوانم اما با كدام احساس

مي خواهم عشق را با سلام،وداع گويم ولي

ولي اين زندگيست كه از عشق اثر مي پذيرد ،

اين عشق است كه سلام را مي آفريند

مي توان زندگي را به تلالؤ عشق رنگين ساخت اما با كدامين رنگ؟

رنگي كه سياهي نفرت را در خود محو كند ، رنگي كه بوي عشق بدهد رنگي كه...!

باران از راه رسید

عشق را دوباره در مزرعه خالی تنم پروراند

زندگی را در آسمان چشمانش حس کردم

ناگهان

پاییز عشقم از راه رسید

آری رفت

ولی هنوز قلبم برای اوست...

گفتی نمی خواهی که دریا را بلد باشی

اما تو باید خانه ی ما را بلد باشی

یک روز شاید در تب توفان بپیچندت

آن روز باید ! راه صحرا را بلد باشی

بندر همیشه لهجه اش گرم و صمیمی نیست

باید سکوت سرد سرما را بلد باشی

یعنی که بعد از آنهمه دلدادگی باید

نامهربانی های دنیا را بلد باشی

شاید خودت را خواستی یک روز برگردی

باید مسیر کودکی ها را بلد باشی

یعنی بدانی " مرد در باران " کجا می رفت

یا لااقل تا  " آب - بابا "  را بلد باشی

حتی اگر آیینه باشی، پیش این مردم

باید زبان تند حاشا را بلد باشی

وقتی که حتی از دل و جان دوستش داری

باید هزار آیا و اما را بلد باشی

من ساده ام نه؟ ساده یعنی چه؟... نمی دانم

اما تو باید سادگی ها را بلد باشی

یعنی ببینی و نبینی!...بشنوی اما...

یعنی... زبان اهل دنیا را بلد باشی

اما آشناتر از هر آشنایی...

مهمان قلبم نشدی بلکه صاحب خانه بودی...

پاکترین عشق اسمت نهادم اما بالاتر از آنی...

چشم مستت مهر خاموشی لبانم شد تا به قلبم زمزمه کنم آوار عشقت را...

.

.
و من یاد ِ مردی می افتم ،
که با کمانچه اش ،
گوشه ی خیابان شاد میزد...

اما با چشمهای ِ خیس ...!

دانه هایی از عشق کاشتم!
خوشه هایی از غم برداشتم!
خیانت...
تکرار...
و رویش نفرت ....!

♥

♥

♥

اکنون که تو با دیگری رفته ای... من اینجا به این امید دم میزنم که با هر نفس گامی به مرگ نزدیکتر میشوم واین تمام زندگی من است....